هم? ما انسانها از بدو تولد یک کوله پشتی روی پشتمون داریم. بعضی از ما سنگ هایی که در طول جاد? زندگی به سمتمون پرتاب میشه را بر می داریم و داخل کوله پشتیمون میندازیم به امید روزی که همون سنگ رو به سمت کسی که به سمتمون پرتاب کرده و ما را زخمی کرده پرتاب کنیم و انتقام بگیریم. غافل از اینکه فقط داریم بارمون رو سنگین می کنیم و روزی فرا میرسه که از بس سنگین شدیم توان راه رفتن نخواهیم داشت. عقل و منطقِ سالم حکم میکنه کوله پشتی وجودمون رو خالی کنیم و سبکبال راه بریم و لذت ببریم از زندگی که تکرار شدنی نیست. بخشایش به معنای رها کردن خود از آن بار سنگین است. بخشایش لطف به دیگران نیست، لطف به خود ماست.