شاید شما هم تا به حال به این مسئله فکر کرده باشید که با وجود اهمیتی که مسئله مهدویت و منجی آخرالزمان یعنی امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشّریف) در دین اسلام دارد، پس چرا نامی از آن حضرت در قرآن نیامده است. در پاسخ به این سوال باید دو مطلب زیر را مورد توجه قرار دهیم.
الف) شیوه قرآن
قرآن کریم کتاب هدایت است و در این امر هدایت ممکن است در مورد یک مطلب به ظاهر ساده، توضیح مفصلی بدهد، اما درباره مسئله مهمی مانند نماز، جز چند آیه مختصر، هیچ نامی نبرد. اما این مسئله دلیل بر بی اهمیتی آن مطلب یا اهمیت فوق العاده مسئله ای دیگر نیست. پس نام نبردن از امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشّریف) همانند نام نبردن از سایر امامان معصوم(علیهم السلام)، به هیچ وجه دلیل بر بی اهمیتی اصل امامت و جایگاه امامان ما نیست.
ب) نام یا آرمان
نام امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشّریف) به صراحت در قرآن نیامده، اما حقیقت مهدویت و نجات نهایی بشر از دست ظالمان و زورگویان عالم و برقراری حکومت عدل جهانی که آرمان نهایی آن حضرت است، مسئله ای است که به صراحت در قرآن کریم به آن اشاره شده است.
خداوند در قرآن می فرماید :«همانا در زبور بعد از ذکر (تورات) نوشتیم که: بندگان شایسته ام وارث (حکومت) زمین خواهند شد»(1) یا در جای دیگری می فرماید :«ما می خواهیم بر مستضعفان زمین منت نهیم و آنان را پیشوایان و وارثان روی زمین قرار دهیم»(2)
با دقت در این آیات و مانند آن ها، به روشنی در می یابیم که قرآن به صراحت از نجات بشر در آخر الزمان و برقراری حقیقت و عدالت خبر داده است و این چیزی جز همان حقیقت قیام منجی آخر الزمان، حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشّریف) نیست.
قرآن کریم برای معرفی شخصیتهای الهی از سه راه معرفی با اسم («یاد کن در این کتاب، مریم را».(3))، معرفی با عدد («و از بنی اسراییل دوازده سرپرست برانگیختیم » (4))، و گاهی نیز معرفی با صفت وارد می شود.
اگر نام حضرت مهدی (علیه السلام) در قرآن نیست، ولی صفات و خصوصیات حکومت او در قرآن وارد شده است. دلایل ذکر صفات حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشّریف) به جای نام بردن صریح ایشان در قرآن کریم از این قرار است: ادامه مطلب...