اندکی صبر سحر نزدیک است...

??

من خدا را انتخاب کرده‌ام و راه او را؛ اولین بار است که به این جمله اعتراف میکنم، هرگز نمی‌خواستم نظامی شوم. هرگز از مندرج شدن خوشم نمی‌آمد. من کلمه‌ی زیبای قاسم را که از دهان پاک آن بسیجی پاسدار شهید برمی‌خواست بر هیچ منصبی ترجیح نمی‌دهم. دوست داشتم و دارم قاسمِ بدون پسوند و پیشوندی باشم. لذا وصیت کردم روی قبرم فقط بنویسید سرباز قاسم.. بخشی از نامه ی #حاج_قاسم به دخترش فاطمه@chamran

رفیق شهید یعنی:وقتے با شهیدے دوست مے شوے باید به او احترام بگذارے عاشقش باشے اما حرمت نگه دارے و براے حرمت بین او خودت گناه نکنے

دوست_شهید یعنے : وقتے گناه در قلبت را مے زند ،یاد نگاهش بیوفتے و در را باز نکنے،یعنے محرم اسرار قلبت آن اسرارے که هیچ کس نمیداند، بین خودت و خدا و دوست شهیدت باشد.

امتحان کن ....زندگے ات زیباتر مے شود .... 

همیشه با دو سه نفر میرفت گلزار شهدا قدم به قدم که میرفت جلو، دلتنگ تر از قبل میشد، دلتنگ شهادت، دلتنگ رفقای شهیدش.... کنار قبور می ایستاد و رازهای مگویش را به یارانش میگفت. جنس نجواهای فرمانده را نشنیده هم میشد فهمید. نجواهایی از جنس دلتنگی، جاماندگی و دلواپسی .حاجی بین قبر ها راه میرفت مینشست و خلوت میکرد بعد رو میکرد به ما و میگفت:قرآن همراهتون هست؟اگر بود که سوره حشر را میخواند و اگر هم نبود از توی موبایل برایش می آوردیم این عادت حاجی بود باید سوره حشر را سر مزار شهدا میخواند.