الإمام زین العابدین علیه السلام ـ فی دُعائِهِ ـ
إلهی وسَیِّدی ، هَدَأَتِ العُیونُ ، وغارَتِ النُّجومُ ، وسَکَنَتِ الحَرَکاتُ مِنَ الطَّیرِ فِی الوُکورِ وَالحیتانِ فِی البُحورِ ، وأنتَ العَدلُ الَّذی لا یَجورُ ، وَالقِسطُ الَّذی لا تَمیلُ ، وَالدّائِمُ الَّذی لا یَزولُ ، أغلَقَتِ المُلوکُ أبوابَها ، ودارَت عَلَیها حُرّاسُها ، وبابُکَ مَفتوحٌ لِمَن دَعاکَ یا سَیِّدی ، وخَلا کُلُّ حَبیبٍ بِحَبیبِهِ ، وأنتَ المَحبوبُ إلَیَّ .
امام سجّاد علیه السلام ـ در دعایش ـ
بارالها ! سرورا ! چشم ها آرام گرفت ، ستاره ها فرو رفت ، جنبش پرندگان در آشیانه ها و ماهى ها در دریاها آرام گرفت ، و تو دادگرى هستى که ستم نمى کند و عادلى هستى که [از حق ، ]منحرف نمى شود و پایدارى هستى که زائل نمى شود . پادشاهان ، درهاى خود را بسته اند و نگهبانان ، برگِرد آنها در گردش اند ؛ امّا درِ [رحمت] تو ـ اى سرورم ! ـ براى آن که بخوانَدَت ، گشوده است . هر دوستى ، با محبوبش خلوت کرده است و تو محبوب منى !
بحار الأنوار : 87 / 308 / 86 نقلاً عن صحیفة قدیمة مصحّحة عن عمیر بن المتوکّل عن أبیه عن الإمام الصادق عن أبیه علیهماالسلام.