اندکی صبر سحر نزدیک است...

از امام صادق (علیه‌السلام) روایت شده است که فرمود: حضـرت زین العابدین (علیه‌السلام) خانواده‌اش را تعویذ می‌نـمود به این تعویذ، و آن را به افراد خصوصی خویش تعلیم می‌فرمود: (و فرمود) دستت را بر دهانت می‌گذاری و می‌گویی:

بِسْمِ اللّهِ، بِسْمِ اللّهِ، بِسْمِ اللّهِ وَبِصُنْعِ اللّهِ الَّذِی اَتْقَنَ کُلَّ شَیْ‌ءٍ اِنَّهُ خَبِیرٌ بِـما یَفْعَلُونَ.

به نام خدا، به نام خدا، به نام خدا و به آفرینش خدا که هر چیزی را از هر جهت نیکو انجام داد که او آگاه است به آنچه انجام می‌دهند.

سپس هفت مرتبه می‌گویی:

اُسْکُنْ اَیُّهَا الْوَجَعُ سَاَلْتُکَ بِاللّهِ رَبّی وَرَبِّکَ، وَرَبِّ کُلِّ شَیْ‌ءٍ، الَّذِی سَکَنَ لَهُ ما فِی اللَّیْلِ وَالنَّهارِ، وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ.

آرام شو، ای درد، از تو می‌خواهم به خداوند، پروردگارم و پروردگارت هر چیزی که برای او آرام گشت آنچه در شب و روز است و او شنوای داناست.

الإمام زین العابدین علیه السلام ـ فی دُعائِهِ ـ

إلهی وسَیِّدی ، هَدَأَتِ العُیونُ ، وغارَتِ النُّجومُ ، وسَکَنَتِ الحَرَکاتُ مِنَ الطَّیرِ فِی الوُکورِ وَالحیتانِ فِی البُحورِ ، وأنتَ العَدلُ الَّذی لا یَجورُ ، وَالقِسطُ الَّذی لا تَمیلُ ، وَالدّائِمُ الَّذی لا یَزولُ ، أغلَقَتِ المُلوکُ أبوابَها ، ودارَت عَلَیها حُرّاسُها ، وبابُکَ مَفتوحٌ لِمَن دَعاکَ یا سَیِّدی ، وخَلا کُلُّ حَبیبٍ بِحَبیبِهِ ، وأنتَ المَحبوبُ إلَیَّ .

امام سجّاد علیه السلام ـ در دعایش ـ

بارالها ! سرورا ! چشم ها آرام گرفت ، ستاره ها فرو رفت ، جنبش پرندگان در آشیانه ها و ماهى ها در دریاها آرام گرفت ، و تو دادگرى هستى که ستم نمى کند و عادلى هستى که [از حق ، ]منحرف نمى شود و پایدارى هستى که زائل نمى شود . پادشاهان ، درهاى خود را بسته اند و نگهبانان ، برگِرد آنها در گردش اند ؛ امّا درِ [رحمت] تو ـ اى سرورم ! ـ براى آن که بخوانَدَت ، گشوده است . هر دوستى ، با محبوبش خلوت کرده است و تو محبوب منى !

بحار الأنوار : 87 / 308 / 86 نقلاً عن صحیفة قدیمة مصحّحة عن عمیر بن المتوکّل عن أبیه عن الإمام الصادق عن أبیه علیهماالسلام.