اندکی صبر سحر نزدیک است...

از امام صادق (علیه‌السلام) روایت شده است که فرمود: حضـرت زین العابدین (علیه‌السلام) خانواده‌اش را تعویذ می‌نـمود به این تعویذ، و آن را به افراد خصوصی خویش تعلیم می‌فرمود: (و فرمود) دستت را بر دهانت می‌گذاری و می‌گویی:

بِسْمِ اللّهِ، بِسْمِ اللّهِ، بِسْمِ اللّهِ وَبِصُنْعِ اللّهِ الَّذِی اَتْقَنَ کُلَّ شَیْ‌ءٍ اِنَّهُ خَبِیرٌ بِـما یَفْعَلُونَ.

به نام خدا، به نام خدا، به نام خدا و به آفرینش خدا که هر چیزی را از هر جهت نیکو انجام داد که او آگاه است به آنچه انجام می‌دهند.

سپس هفت مرتبه می‌گویی:

اُسْکُنْ اَیُّهَا الْوَجَعُ سَاَلْتُکَ بِاللّهِ رَبّی وَرَبِّکَ، وَرَبِّ کُلِّ شَیْ‌ءٍ، الَّذِی سَکَنَ لَهُ ما فِی اللَّیْلِ وَالنَّهارِ، وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ.

آرام شو، ای درد، از تو می‌خواهم به خداوند، پروردگارم و پروردگارت هر چیزی که برای او آرام گشت آنچه در شب و روز است و او شنوای داناست.

عنه علیه السلام ـ فی دُعائِهِ ـ

اللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وآلِهِ ، وَاجعَلنی لَهُم قَرینا ، وَاجعَلنی لَهُم نَصیرا ، وَامنُن عَلَیَّ بِشَوقٍ إلَیکَ ، وبِالعَمَلِ لَکَ بِما تُحِبُّ وتَرضى ، إنَّکَ عَلى کُلِّ شَیءٍ قَدیرٌ ، وذلِکَ عَلَیکَ یَسیرٌ .

امام سجّاد علیه السلام ـ در دعایش ـ

بارالها ! بر محمّد و آل محمّد ، درود بفرست و مرا همنشین آنان قرار ده و یاور آنان ساز و با شوق به سویت و توفیق انجام دادن آن عملى که دوست مى دارى و خشنود مى شوى ، بر من منّت بگذار ، که تو بر هر چیزى توانایى و این کار ، بر تو آسان است .

الصحیفة السجّادیة : 92 الدعاء 21 .

الإمام زین العابدین علیه السلام ـ فی دُعائِهِ ـ

إلهی وسَیِّدی ، هَدَأَتِ العُیونُ ، وغارَتِ النُّجومُ ، وسَکَنَتِ الحَرَکاتُ مِنَ الطَّیرِ فِی الوُکورِ وَالحیتانِ فِی البُحورِ ، وأنتَ العَدلُ الَّذی لا یَجورُ ، وَالقِسطُ الَّذی لا تَمیلُ ، وَالدّائِمُ الَّذی لا یَزولُ ، أغلَقَتِ المُلوکُ أبوابَها ، ودارَت عَلَیها حُرّاسُها ، وبابُکَ مَفتوحٌ لِمَن دَعاکَ یا سَیِّدی ، وخَلا کُلُّ حَبیبٍ بِحَبیبِهِ ، وأنتَ المَحبوبُ إلَیَّ .

امام سجّاد علیه السلام ـ در دعایش ـ

بارالها ! سرورا ! چشم ها آرام گرفت ، ستاره ها فرو رفت ، جنبش پرندگان در آشیانه ها و ماهى ها در دریاها آرام گرفت ، و تو دادگرى هستى که ستم نمى کند و عادلى هستى که [از حق ، ]منحرف نمى شود و پایدارى هستى که زائل نمى شود . پادشاهان ، درهاى خود را بسته اند و نگهبانان ، برگِرد آنها در گردش اند ؛ امّا درِ [رحمت] تو ـ اى سرورم ! ـ براى آن که بخوانَدَت ، گشوده است . هر دوستى ، با محبوبش خلوت کرده است و تو محبوب منى !

بحار الأنوار : 87 / 308 / 86 نقلاً عن صحیفة قدیمة مصحّحة عن عمیر بن المتوکّل عن أبیه عن الإمام الصادق عن أبیه علیهماالسلام.

امام على علیه السلام :

وَ هُوَ خاتَمُ النَّبیّینَ، اَجْوَدُ النّاسِ کَفّا وَ اَرْحَبُ النّاسِ صَدْرا وَ اَصْدَقُ النّاسِ لَهْجَةً وَ اَوْفَى النّاسِ ذِمَّةً وَ اَ لْیَنُهُمْ عَریکَةً وَ اَکْرَمُهُمْ عِشْرَةً. مَنْ رَآهُ بَدیهَةً، هابَهُ وَ مَنْ خالَطَهُ مَعْرِفَةً، اَحَبَّهُ. یَقولُ ناعِتُهُ: لَمْ اَرَ قَبْلَهُ وَ لا بَعْدَهُ مِثْلَهُ؛

امام على علیه السلام :

او که خاتم پیامبران بود، بخشنده ترین، پرحوصله ترین، راستگوترین، پایبندترین مردم به عهد و پیمان، نرم خوترین و خوش مصاحبت ترین مردم بود. هر کس بدون سابقه قبلى او را مى دید، هیبتش او را مى گرفت و هر کس با او معاشرت مى نمود و او را مى شناخت، دوستدارش مى شد. هر کس مى خواست او را تعریف کند، مى گفت: نظیر او را پیش از او و پس از او ندیده ام.

بحار الأنوار، ج 16، ص 190.

الإمام علیّ علیه السلام :

فَلتَکُنِ الدُّنیا فی أعیُنِکُم أصغَرَ مِن حُثالَةِ القَرَظِ ، وقُراضَةِ الجَلَمِ

امام على علیه السلام :

باید دنیا در چشمتان ، خُردتر از تفاله برگ درخت قرظ و خرده ریزهایى باشد که از قیچى پشم زنى مى افتند. قَرَظ: درختى که از آن براى دبّاغى استفاده مى شود . به قولى، برگ درخت سَلَم را گویند که براى دبّاغى پوست به کار مى رود (لسان العرب : ج 11 ص 142 «حثل» و ج 7 ص 454 «قرظ»).

نهج البلاغة : الخطبة 32 ، تنبیه الخواطر : ج 2 ص 8 وفیه «من حُثالة القرص وقراضة الشلجم» ، بحار الأنوار : ج 78 ص 5 ح 54 ، وراجع مطالب السؤول : ص 32 .