اندکی صبر سحر نزدیک است...

بی هیچ توقعی لبخند بزن??

گلهایی که در انزوا? جنگل م?رو?ند عطر خود را منتشر م?کنند،

چه کس? در آنجا باشد که از آنها قدردان? کند، چه نباشد؛

چه کس? از کنارشان بگذرد، چه نگذرد؛

معطر بودن، طب?عت گل است.

مانند انسانها?? که وجودشان سرشار از عشق است و بی هیچ توقعی لبخند میزنند و مهربانند.

مهربان باشیم??

???

وقتی یک نیلوفر مرداب سر از آب بیرون می آورد 

و زیبایی های خود را به معرض نمایش میگذارد 

تو هم میتوانی ...

تو هم میتوانی از حصار تنهایی خویش سر در آوری 

و به همگان ثابت کنی که آفرینش تو حقیقتا زیبا بوده ست

سرت را بیرون بیاور و زیبایی هایت را به دیگران نشان بده

زیبایی های تو قرار نیست به دیگران فخری بفروشد

تو قرار ست آن چه که خالقت نزد تو به امانت سپرده شده ست 

را احیاء کنی و دیگران را هم به این امر مهم تشویق کنی

خوب من ...

آسمان منتظر بیرون امدن توست....

اندیشه هایت ناب...???

هم? ما انسانها از بدو تولد یک کوله پشتی روی پشتمون داریم. بعضی از ما سنگ هایی که در طول جاد? زندگی به سمتمون پرتاب میشه را بر می داریم و داخل کوله پشتیمون میندازیم به امید روزی که همون سنگ رو به سمت کسی که به سمتمون پرتاب کرده و ما را زخمی کرده پرتاب کنیم و انتقام بگیریم. غافل از اینکه فقط داریم بارمون رو سنگین می کنیم و روزی فرا میرسه که از بس سنگین شدیم توان راه رفتن نخواهیم داشت. عقل و منطقِ سالم حکم میکنه کوله پشتی وجودمون رو خالی کنیم و سبکبال راه بریم و لذت ببریم از زندگی که تکرار شدنی نیست. بخشایش به معنای رها کردن خود از آن بار سنگین است. بخشایش لطف به دیگران نیست، لطف به خود ماست.

هم? ما انسانها از بدو تولد یک کوله پشتی روی پشتمون داریم. بعضی از ما سنگ هایی که در طول جاد? زندگی به سمتمون پرتاب میشه را بر می داریم و داخل کوله پشتیمون میندازیم به امید روزی که همون سنگ رو به سمت کسی که به سمتمون پرتاب کرده و ما را زخمی کرده پرتاب کنیم و انتقام بگیریم. غافل از اینکه فقط داریم بارمون رو سنگین می کنیم و روزی فرا میرسه که از بس سنگین شدیم توان راه رفتن نخواهیم داشت. عقل و منطقِ سالم حکم میکنه کوله پشتی وجودمون رو خالی کنیم و سبکبال راه بریم و لذت ببریم از زندگی که تکرار شدنی نیست. بخشایش به معنای رها کردن خود از آن بار سنگین است. بخشایش لطف به دیگران نیست، لطف به خود ماست.

انسان بی شباهت به «آب» نیست..

اگر بخواهد زنده باشد و زندگی ببخشد،

باید جریان داشته باشد..

باید پی برخورد با سنگها و سختیها را به تنش بمالد..

باید شجاعت چشیدن گرم و سرد روزگار را داشته باشد..

تا باران شود و بر جهان ببارد..

وگرنه کسی که تحمل سختی ها را نداشته باشد،

همچون آب ساکنی است که صدایش به کسی آرامش نمی دهد،

با دیگران که کنار نمی آید هیچ

خودش راهم نمی تواند نجات دهد..!

 مرداب می شود!