اندکی صبر سحر نزدیک است...

السلام علیک یا ابا صالح المهدی(عج)

مولای من روز میلادت مبارک
اللهم عجل لولیک الفرج
1183 صلوات هدیه  به تعداد گلبرگهای گل نرگس تقدیمت باد

سلام اى گل نرگس، اى که شیرین ترین انتظار، انتظار توست

و بهترین منتظر، منتظر توست

مى توانم در یک کلمه پر معنا بگویم:

گر عشقى هست و عاشقى

نام تو معشوق و من عاشق و شیفته توأم

در انتظارت مى مانم و از خداى بزرگ مى خواهم که ظهورت را نزدیک گرداند

ما محتاج یک نگاه گذراى شما هستیم، زودتر ظهور کن

خدا کند که بیایى و ما هم یکى از یارانتان باشیم
بر جمال دلربای حضرت مهدی(عج)صلوات

 

برخی ویژگیهای ظاهری  1 ـ شبیه پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم): حضرت مهدى (علیه السلام) سیمایى چون سیماى پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) دارد، در رفتار و گفتار و سیرت نیز شبیه و همانند اوست. امیرالمؤمنین (علیه السلام) روزى به امام حسین (علیه السلام) نظر افکنده به اصحاب خود فرمودند: «در آینده خداوند از نسل او مردى را پدید مىآورد که همنام پیامبر شماست و در ویژگیهاى ظاهرى و سجایاى اخلاقى به او شباهت دارد.» 2 ـ زیبا و خوش صورت: زیبایى اگر به اعتدال و تناسب اعضاى چهره، یا به گیرایى نگاه و نورانیّت صورت و جذّابیّت آن باشد، همگى در وجود نازنین یادگار پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) به ودیعت نهاده شده است. 3 ـ گشاده پیشانى: پیشانى بلند و گشادهاش بر هیبت و وقار چهره زیبایش مىافزاید، و چنان نورى بر چهره و جبین او پیداست که سیاهى موهاى سر و محاسن شریفش را تحت الشعاع قرار مىدهد. 4 ـ میانه قامت: قامتى نه دراز و بىاندازه و نه کوتاه بر زمین چسبیده دارد، بلکه اندامش معتدل و میانه است. 5 ـ داراى دو خال مخصوص: خالى بر چهره دارد که برگونه راستش همچون دانه مُشکى میان سفیدى صورتش مىدرخشد و خالى دیگر بین دو کتفش متمایل به جانب چپ بدن دارد. در باره شمایل ظاهرى امام زمان(علیه السلام) پارهاى صفات دیگر از مجموعه روایات وارده در این باب مىتوان بدست آورد: * آن حضرت رنگى سپید، که آمیختگى مختصرى با رنگ سرخ دارد. *از بیدارى شبها، چهرهاش به زردى مىگراید. * چشمانش سیاه و ابروانش بهم پیوسته است و در وسط بینى او بر آمدگى کمى پیداست. * میان دندانهایش گشاده و گوشت صورتش کم است. * میان دو کتفش عریض است و شکم و ساق او به امیرالمؤمنین(علیه السلام)شباهت دارد. * در وصف او وارد شده: «المهدىّ طاووس اهل الجنّة. وجهه کالقمر الدّرى علیه جلابیب النور». «حضرت مهدى(علیه السلام) طاووس اهل بهشت است، چهرهاش مانند ماه درخشنده است و گویا جامههایى از نور بر تن دارد.» «اللّهم ارنى الطّلعة الرّشیدة والغرّة الحمیدة واکحل ناظرى بنظرة منّى الیه». «بار خدایا ! آن جمال بارشادت و پیشانى نورانى ستایش شده را، به من بنمایان، و چشمم را به نگاهى به او، سرمه کن». بر جمال مولا امام زمان صلوات

سدیر صیرفى مى گوید:
من با سه نفر از صحابه محضر امام صادق رسیدیم ، دیدیم آن
بزرگوار بر روى خاک نشسته و مانند فرزند مرده جگر سوخته گریه مى کرد. آثار حزن و
اندوه از چهره اش نمایان است و اشک ، کاسه چشمهایش را پر کرده بود و چنین مى
فرمود:
سرور من غیبت (دورى ) تو خوابم را گرفته و خوابگاهم را بر من تنگ کرده و
آرامشم را از دلم ربوده .
آقاى من غیبت تو مصیبتم را به مصیبتهاى دردناک ابدى
پیوسته است . گفتم :
خدا دیدگانت را نگریاند اى فرزند بهترین مخلوق ! براى چه
این چنین گریانى و از دیده اشک مى بارى ؟
چه پیش آمدى رخ داده که این گونه اشک
مى ریزى ؟
حضرت آه دردناکى کشید و با تعجب فرمود:
واى بر شما، سحرگاه امروز
به کتاب ((جفر)) نگاه مى
کردم و آن کتابى است که علم منایا و بلایا و آنچه تا روز قیامت واقع شده و مى شود
در آن نوشته شده ، درباره تولد غائب ما و غیبت و طول عمر او دقت کردم .
و همچنین
دقت کردم در گرفتارى مؤ منان آن زمان و شک و تردیدها که به خاطر طول غیبت او که در
دلهایشان پیدا مى شود و در نتیجه بیشتر آن ها از دین خارج مى شوند و ریسمان اسلام
را از گردن برمى دارند.... اینها باعث گریه من شد
- بحار: ج 51، ص 219؛ روایت تلخیص
شده است .

ابو الادیان از خدمتکاران ، و نامه رسان امام حسن عسکرى (ع ) بود، هنگامى که امام
حسن (ع ) بیمار و بسترى شد، به همان بیمارى که رحلت کرد، ابو الادیان را طلبید، و
چند نامه به او داد و فرود: (این ها را
به مدائن ببر، و به صاحبانش برسان و پس پانزده روز مسافرت وقتى که به شهر سامره
بازگشتى ، از خانه من صداى گریه و عزادارى مى شنوى و جنازه مرا روى تخته غسل مى
نگرى .
ابو الادیان مى گوید گفتم : (اى آقاى من ! اگر چنین پیش آید به چه کسى مراجعه کنم ؟)فرمود: به کسى رجوع کن که . (داراى سه علامت
باشد):
1 - پاسخهاى نامه هاى مرا از تو مطاله کند که او قائم بعد از من است
.
گفتم : نشانه بیشتر بفرمائید، فرمود:
2 - کسى که بر جنازه من نماز مى
خواند.
گفتم : باز نشانه بیشتر بفرمائید، فرمود:
3 - آن کسى که از محتو او
اشیاء داخل همیان خبر دهد، او قائم بعد از من است .
سپس شکوه امام ، مانع شد که
سوال بیشتر کنم ، به سوى مدائن رفتم و نامه ها را به صاحبانشان دادم ، و پاسخهاى
آنها را گرفتم و پس از پانزده روز به سامره بازگشتم ، ناگاه همانگونه که فرموده بود
صداى گریه و عزا از خانه امام حسن عسکرى (ع ) شنیدم ، به خانه آن حضرت آمدم ناگاه
دیدم جعفر کذاب (برادر آن حضرت ) در کنار در خانه ایستاده ، و شیعیان اطراف او را
گرفته اند و به او تسلیت گفته و به او به عنوان امام حسن عسکرى (ع ) مبارکباد مى
گویند.
با خود گفتم : اگر امام ، این شخص باشد، مقام امامت تباه خواهد شد زیرا
من جعفر را مى شناختم که شراب مى خورد و قمار بازى مى کرد و با ساز و آواز سر و کار
داشت ، نزد او رفتم و تسلیت و تهنیت گفتم ، از من هیچ سوالى نکرد.
سپس (عقید)(غلام آن حضرت ) آمد و به جعفر گفت : اى آقاى من جنازه
برادرت کفن شد، براى نماز بیا، جعفر و شیعیان اطراف او وارد خانه شدند، من نیز
همراه آنها بودم ، و در برابر جنازه کفن شده امام حسن عسکرى (ع ) قرار گرفتیم ،
جعفر پیش آمد تا نماز بخواند، همین که آماده تکبیر شد، کودکى که صورتى گندمگون ، و
موى سرش بهم پیچیده و بین دندانهایش ‍ گشاده بود به پیش آمد و رداى جعفر را گرفت و
کشید و گفت : (تاخر یا عم فانا احق
بالصلوه على ابى ): (اى عمو! به برگرد، من سزاوارتر به نماز خواندن بر جنازه پدرم
هستم ).
جعفر به عقب بازگشت در حالى
که چهره اش تغییر کرده و غبار گونه شده بود. ج
کودک جلو آمد و نماز خواند، و سپس
آن حضرت را در کنار قبر پدرش امام هادى (ع ) در شهر سامره به خاک سپردند.
سپس آن
کودک به من گفت : پاسخهاى نامه اى را که در نزد تو است بیاور، آنها را به آن کودک
دادم و با خود گفتم : این دونشانه (1 - نماز 2 - مطاله نامه ها) اما نشانه سوم (خبر
از محتواى همیان ) باقى مانده است .
سپس نزد جعفر کذاب رفتم دیدم مضطرب است ،
شخصى بنام (حاجز و شاء) به جعفر گفت : (آن کودک چه کسى بود؟)(حاجز مى خواست با این سؤ ال ، جعفر را در حجتش درمانده
سازد).
جعفر گفت :(سوگند به خدا هرگز
آن کودک را ندیده ام و نشناخته ام ).
ابوالادیان در ادامه سخن گفت : ما نشسته بودیم ناگاه
چند نفر آمدند و جویاى امام حسن عسکرى (ع ) بودند، دریافتند که آن حضرت از دنیا
رفته است ، پرسیدند: (امام بعد از او
کیست ؟).
مردم ، با اشاره ، جعفر را
به آنها نشان دادند.
آنها بر جعفر سلام کردند و به او تسلیت و تهنیت گفتند و عرض
کردند: (همراه ما نامه ها و اموال است ،
به ما بگو نامه ها را چه کسى فرستاده و اموال ، چه مقدار است ؟!).
جعفر برخواست ، در حالى که لباسش را تکان مى داد، گف ت
: (از ما علم غیب مى خواهید؟).
در این هنگام خادم (از جانب امام عصر
علیه السلام ) بیرون آمد و گفت : نزد شما نامه هائى است از فلان کس و فلان کس (نام
آنها را به زبان آورد) و در نزد شما همیانى است . که هزار دینار دارد، که ده دینار
آن ، طلاى روکش ‍ دارد.
قمى ها آن نامه ها و همیان را به آن خادم دادند و گفتند:
امام ، همان کسى است که تو را نزد ما فرستاه است (به این ترتیب سومین نشانه نیز
آشکار شد).
پس از این جریان ، جعفر کذاب نزد معتمد عباسى (پانزدهمین خلیفه عباسى
)رفت و گفت : در خانه برادرم حسن عسکرى (ع ) کودکى هست که شیعیان به امامت او
معتقدند.
معتمد، دژخیمان خود را براى دستگیرى آن کودک فرستاد، آنها آمدند و پس
از جستجو، کنیز امام حسن (ع ) بنام (صقیل )را دستگیر کرده و کودک را از او مطالبه
کردند، او انکار و اظهار بى اطلاعى کرد و براى منصرف کردن آنها از جستجوى آن کودک ،
گفت : من حملى از آن حضرت دارم (یعنى حامله هستم از حسن علیه السلام ).
ماموران
آن کنیز را به ابن الشوارب قاضى سپردند (تا وقتى که بچه متولد شد آن را بکشند) در
این میان عبدالله بن یحیى بن خاقان وزیر از دنیا رفت ، و صاحب الزنج (امیر زنگیان )
در بصره خروج کرد، و دستگاه خلافت سر گرم این امور شد و از جستجوى کودک منصرف
گردیدند، و کنیز (صقیل ) از خانه قاضى به خانه خود آمد
کمال الدین شیخ صدوق ، ج 1، ص
150 - 152 - بحار الانوار، ج 50، ص 332 - 333 - نجم الثاقب ، ص 264.

 ـ خداوند فرمود: «اى پیامبر! بوسیله تو و پیشوایان از نسل تو بر بندگان خویش رحمت مىآورم، و به وسیله قائم از بین شما، زمین خود را با تسبیح و تقدیس و تهلیل و تکبیر و بزرگداشت مقام الوهیّت، آباد میسازم.

و به وجود او زمین را از دشمنانم پاک مىکنم و آن را میراث اولیاى خویش قرار مىدهم، و به وسیله او کلمه توحید را تعالى بخشیده، کلمه کافران را به سقوط مىکشانم، و به دست او و با علم خود سرزمینها و دل بندگانم را حیاتى تازه مىبخشم و گنجها و ذخیرههاى پنهان را به مشیت خود برایش آشکار میسازم.

و با اراده خود او را بر نهانىها و مکنونات قلبى دیگران آگاه مىگردانم و با فرشتگان خود او را یارى مىرسانم تا در اجراى فرمان من و تبلیغ دین من مددکار او باشند. او به حقیقت ولىّ من است و به راستى هدایتگر بندگان من میباشد.»

2 ـ امام باقر(علیه السلام) در وجه نامگذارى حضرت «مهدى (علیه السلام)» به «قائم آل محمد(صلى الله علیه وآله وسلم)» حدیثى قدسى روایت فرمود: «زمانى که جدم حسین که صلوات خدا بر او باد به شهادت رسید، فرشتگان با گریه و زارى به درگاه خداوند عزوجلّ نالیدند و گفتند: پروردگارا! آیا از آنان که برگزیده و فرزند برگزیده تو را، و امام انتخاب شده از بین خلق را کشتند، در میگذرى؟!

خداوند به آنان وحى فرمود که: «فرشتگان من آرام گیرید. سوگند به عزّت و جلالم که از آنان انتقام مىگیرم اگرچه بعد از گذشت زمانى طولانى باشد.» سپس فرزندان از نسل حسین (علیه السلام) را که پس از او به امامت مىرسند به ملائکه نشان داد و آنان شاد شدند.

در بین این پیشوایان، یک نفرشان به نماز ایستاده بود «فإذا احدهم قائم یصلّى فقال اللّه عزّوجلّ: بذلک القائم أنتقم منهم.» خداوند عزّوجلّ فرمود: به وسیله آن «قائم» از دشمنان و قاتلان حسین(علیه السلام)انتقام میگیرم.»